تصور کنید فردی را که هیچ سرمایهای ندارد اما ساعتها وقت صرف مطالعه، تحقیق و ارتباط با تأمینکنندههای چینی میکند. آیا این فرد میتواند واقعاً واردکننده شود؟ آیا واردات الزاماً با سرمایه بالا ممکن است یا راههایی وجود دارد که حتی بدون پول هم بتوان اولین قدم را برداشت؟ این مقاله پاسخی واقعی به این پرسشهاست؛ نه با وعدههای توخالی، بلکه با نگاهی دقیق به واقعیتهای دنیای تجارت.
پیش از هر چیز باید با صراحت گفت که واردات بدون هیچ هزینهای تقریباً غیرممکن است. اما اگر تعریف خود از «سرمایه» را تغییر دهیم، پاسخ هم تغییر میکند. سرمایه فقط پول نقد نیست؛ زمان، دانش، ارتباطات و حتی اعتماد دیگران هم نوعی سرمایه محسوب میشود. واقعیت این است که واردات بدون پول نقد ولی با تکیه بر سایر منابع، در برخی موارد شدنی است.
در همین زمینه، بسیاری از افراد با جستوجوی کلیدواژههایی مانند حداقل سرمایه برای واردات از چین، به دنبال راههایی هستند که با کمترین ریسک ممکن وارد این حوزه شوند. برای همین لازم است تعریف دقیقتری از مدلهای واردات داشته باشیم.
واردات سنتی معمولاً نیازمند سرمایه برای خرید کالا، هزینههای حمل، بیمه، ترخیص و توزیع داخلی است. اما چند مدل غیرمتعارف وجود دارد که در آنها تأمین مالی به صورت مستقیم از جیب واردکننده انجام نمیشود. یکی از این روشها، واردات بهدرخواست مشتری یا سفارشمحور است. در این مدل، واردکننده ابتدا سفارشی از بازار داخلی دریافت میکند و سپس با تأمینکننده خارجی مذاکره میکند. او گاهی حتی پول را از خریدار داخلی پیشدریافت میکند.
روش دیگر، واردات مشارکتی یا اصطلاحاً «جوینت ونچر» با سرمایهگذار یا پخشکننده داخلی است. در این حالت، دانش و شبکه فرد واردکننده، جایگزین پول نقد میشود و سرمایهگذار به او اعتماد میکند.
یکی از مزیتهای دنیای امروز، پلتفرمهایی مانند Alibaba و 1688 است که دسترسی مستقیم به تأمینکنندههای چینی را ممکن کردهاند. شما میتوانید بدون هیچ هزینه اولیه، کاتالوگ محصولات را بررسی کرده، قیمت بگیرید، مذاکره کنید و حتی شرایط پرداخت پس از تحویل (TT after delivery) را پیشنهاد دهید. در این مدل، اگر تأمینکننده اعتماد کند، ممکن است اجازه دهد تا بخشی از پرداخت در زمان تحویل یا بعد از آن انجام شود.
این روش البته در مقیاس کوچک و با تأمینکنندههایی قابل انجام است که به بازار ایران علاقهمند باشند یا تجربه فروش به خریداران کمسرمایه را داشته باشند.
در واردات، اعتماد همهچیز است. وقتی سرمایهای در میان نیست، تنها دارایی شما اعتبار حرفهایتان است. اگر بتوانید خود را بهعنوان یک توزیعکننده جدی، با بازار مشخص و خریدار بالقوه معرفی کنید، برخی تأمینکنندگان حاضر به همکاری اعتباری میشوند. مستنداتی مثل نمونه قرارداد با مشتری داخلی، نام شرکت یا برند ثبتشده، سابقه فعالیت تجاری، یا حتی وبسایت حرفهای میتوانند این اعتماد را ایجاد کنند.
برخی واردکنندهها از روشهای دیگری مانند استفاده از شرکتهای واسطه (Trader) استفاده میکنند که با چینیها قرارداد دارند و میتوانند کالا را از طریق آنها تهیه و به نام خود وارد کنند.
شاید عجیب باشد، اما شبکههای اجتماعی میتوانند نقشی کلیدی در واردات بدون سرمایه بازی کنند. فرض کنید صفحهای با هزاران دنبالکننده علاقهمند به یک دسته خاص از محصولات دارید. شما میتوانید پیشفروش بگذارید و سپس با پول پیشخریداران کالا را سفارش دهید. این روش، مخصوصاً در حوزه پوشاک، لوازم جانبی موبایل یا اکسسوریهای خاص، بسیار رایج شده است.
بسیاری از واردکنندههای نسل جدید، در واقع ابتدا یک پیج موفق راهاندازی کردهاند، سپس با تأمینکننده چینی ارتباط گرفتهاند و در نهایت واردات را بهصورت پروژهای انجام دادهاند؛ بدون اینکه ابتدا پولی داشته باشند.
یکی از روشهای محبوب واردات با سرمایه محدود، استفاده از خدمات گروپاژ است. در این روش، نیازی به پر کردن یک کانتینر کامل نیست. شما میتوانید حتی چند کارتن از یک محصول را وارد کنید و هزینه حمل را با دیگر واردکنندهها تقسیم کنید. این امکان باعث میشود هزینه اولیه کاهش یابد و سرمایهگذارهای خرد هم بتوانند وارد بازی شوند.
سیستم گروپاژ بهویژه برای کسانی که میخواهند ابتدا بازار را تست کنند و سپس گسترش دهند، یک فرصت ایدهآل است. ضمن اینکه با انتخاب درست کالا، سود حاصل از همین مقدار اندک هم میتواند سرمایه دور بعدی را تأمین کند.
پیشفروش فقط مخصوص برندهای بزرگ نیست. شما هم میتوانید یک مدل فروش طراحی کنید که در آن کالا را ابتدا معرفی و تبلیغ میکنید و سپس از خریداران مبلغی بهعنوان پیشپرداخت دریافت میکنید. با این مبلغ، واردات را انجام داده و سپس کالا را تحویل میدهید. این مدل در لوازم خانگی خاص، اسباببازیهای ترند، یا محصولات خاص آرایشی و بهداشتی قابل اجراست.
البته برای موفقیت در این مدل، باید با صداقت، برنامهریزی دقیق، و ارتباط روشن با مشتریان پیش بروید. در غیر این صورت، ممکن است اعتماد مخاطب را از دست بدهید.
اگر سرمایه ندارید، اما مشتاق یادگیری هستید، یکی از راههای هوشمندانه، همکاری با یک واردکننده فعال است. بسیاری از واردکنندهها به دنبال افرادی هستند که بتوانند در فروش، بازاریابی یا تحلیل بازار کمک کنند. شما میتوانید با ارائه ارزش، بهمرور وارد زنجیره واردات شوید، روابط بسازید و حتی در آینده با سهمی از سود، وارد پروژه شوید.
این نوع یادگیری، عملیترین روش برای درک واقعیتهای واردات است و خیلی بیشتر از صدها ساعت مطالعه در سایتها یا دورههای آنلاین میتواند مؤثر باشد.
بله و خیر. برخی کالاها ذاتاً برای واردات با سرمایه کم مناسباند؛ چون هم حجم کمی دارند، هم قیمت پایینی، و هم تقاضای بالایی در بازار داخلی. مثلاً اکسسوری موبایل، لوازم آرایش جیبی، گجتهای کوچک و مد روز، جورابهای خاص یا بستهبندیهای هدیه، از جمله این کالاها هستند.
اما در هر حوزهای، اگر خلاقیت و مدل تجاری مناسبی داشته باشید، میتوانید روش خود را پیدا کنید. آنچه مهمتر از نوع کالا است، شناخت بازار هدف و توانایی فروش است.
همه چیز به این سادگی نیست. واردات بدون سرمایه چالشهایی هم دارد. ممکن است تأمینکننده به شما اعتماد نکند، خریداران داخلی پیشپرداخت ندهند، یا حملونقل زمانبر شود. همچنین ممکن است با قوانین گمرکی مواجه شوید که نیاز به ترخیصکار یا مجوزهای خاص دارد. واقعیت این است که هیچ مسیر موفقیتی بدون مانع نیست.
برای همین توصیه میشود، حتی اگر سرمایه اولیه ندارید، یک برنامه دقیق برای مدیریت ریسک، شفافسازی مالی و شناخت زنجیره تأمین داشته باشید.
تجارت مثل شنا کردن است؛ با تماشا کردن نمیشود یاد گرفت. اگر واقعاً میخواهید واردکننده شوید، حتی بدون سرمایه، بهتر است با یک پروژه کوچک، با حداقل ریسک، و در یک حوزه آشنا شروع کنید. از مشاوره گرفتن نترسید و تجربه را با دستان خود لمس کنید.
بسیاری از واردکنندگان موفق امروزی، کار را از فروش خرد در شبکههای اجتماعی، همکاری با دوستان یا حتی فروش محصولات دیگران آغاز کردهاند.
نظر شما